10 Aralık 2014 Çarşamba

İntihar Etmek ya da Etmemek... İşte Bütün Mesele Bu!



Uzunca bir süredir yaşama sevincim olmadan devam ediyorum hayata. Hep yeni heyecanlar, yeni amaçlar, yeni hedefler koyuyorum önüme yaşamaya olan motivasyonumu yeniden kazanabilmek için. Eskiden ben mutlu ve hayata karşı meraklı, heyecanlı, tutkulu biriydim. Hayallerim vardı benim... hem de tutkuyla inandığım hayaller!

Aslına bakacak olursanız kağıt üzerinde harika bir hayatım var. Sağlığım yerinde, pek çok kişinin sahip olabilmek için bir yerlerini yırttıkları bir işim var, yine pek çok kişinin çalışabilmek için yırtındığı bir iş yerim var, istediğim şeyi alabiliyorum, istediğim yere gidebiliyorum (tabi ki makul ölçülerde), saray olmasa da başımı sokacak bir evim var, zengin olmasam da lüks isteklerim dışındaki isteklerimi karşılayacak param var.

Tüm bu saydıklarım pek çok kişiyi son derece mutlu eder bu ülkede. Zaten sorun da bu! Ben kendi hayatımı değil, başkalarının istediği hayatı yaşıyorum. Daha doğrusu ailemin yaşamamı istediği hayatı!

Yoksunluk çekiyor olmamak şükredilmesi gereken bir şey ki ben de her daim Allah'a bana verdiklerinden dolayı şükreder, diğer ihtiyacı olan insanlara da vermesi için dua ederim. Okuyunca pek çoğunuz beni şımarıklıkla suçlayacaksınız, "rahat batıyor" diyeceksiniz muhtemelen ama artık yaşayacak enerjimin kalmadığını hissediyorum. Her gün sanki yatağa bağlanmışım gibi uyanıyorum. Zorlukla yataktan çıkıyor, zorlukla kendimi duşun altına atıyorum. Su akıyor, aklımdaki düşünceler akıyor... Gözlerim yaşarıyor, ağlıyorum biraz ve sonra mecburiyetten koşa koşa işe gidiyorum gözlerimdeki yaşları koluma silerek.

Ayaklarım iki ileri bir geri gidiyor. İstemiyorum çalışmak... en azından şimdiki işimde çalışmak. İstifamı vereceğim, yeterrrr... diyorum ama iş yerinin kapısından girdikten sonra herkese mutlu, başarılı, neşeli bir insan portresi çiziyor, akşama değin canla başla çalışıyor, sonra da boynumu büke büke evime dönüyorum.

Aynı döngü yaklaşık olarak 10 senedir devam ediyor. Aslında kendime söz vermiştim 30'uma dek hayatımı düzene koyacağıma dair. Olmazsa da acı çekmek yerine veda edecektim yaşama. Madem hayatım yaşamaya değer, o halde isteyen alsın evimi, işimi, hayatımı...

İşimi değiştirmek için aslında bir takım girişimlerde bulundum ama her defasında ailemin şiddetli karşı çıkmaları sonucu ya vazgeçtim, ya da kendi kendimi sabote ettim ailemin gazabından korktuğumdan. İş değişmiyorsa hayata tutunmak için bir şeyler bulmak gerek dedim ve beni nelerin mutlu ettiğini bulmaya çalıştım.

Orta gelirli bir ailede büyümeme rağmen kıyafet ile ilgili yaralarım vardı. Ve kıyafetler beni mutlu ediyordu. Bu yüzden kendimi kıyafetlere verdim. Tüm gelirimi kıyafetlere yatırıyor, eve ne kadar çok poşetle gelirsem o kadar çok mutlu oluyordum. Ciddi ciddi mutlu ediyordu bu anlattığım şey beni. Kimseye de bir zararı yoktu ama bir süre sonra etkisi kaybolmaya başladı. Mutlu etmiyordu artık alışveriş beni!

Yeniden arayışa girdim ve güzel bir tabak yemeğin bana her şeyi unutturduğunu fark ettim. Kendimi yemek yemeye adadım. En güzel restoranlara gidiliyor, en pahalı menüler yeniyordu. Özellikle sütlü tatlılar resmen bende uyuşturucu etkisi yapıyordu. Günde 3-4 tabak tavuk göğsü yemeden yatmıyordum. Ama bu da bir süre sonra zevk vermemeye başladı ve yeniden eski günlere döndüm. Allah'tan genetik olarak şanslıyım da bunca yemeye rağmen kilo almadım bu süreçte.

Bu kötü günlerde bir kaç tane pahalı teknolojik alet aldım ve çocuk gibi mutlu oldum. Sonraki dönem hayatım pahalı teknolojik aletlere para harcayarak geçti. Telefonlar, saatler, televizyonlar, oyun konsolları vs vs vs... Eve gelen her kutuyu heyecanla açıyor, saatlerce kullanma kılavuzlarını okuyor, kurcalıyor, zaman öldürüyordum. Anlık mutluluk yaşasam da genel olarak mutsuzdum, yine ağlaya ağlaya işe gidiyordum.

Sonra (biraz da arkadaşımın ısrarıyla) yurt dışına çıktım. Gittiğim bir haftalık bayram tatili bana doping gibi geldi. Tatil dönüşü sanki yeni bir insan olmuştum. Bu motivasyon ile kendimi seyahate adadım. Ne zaman ucuz bir bilet bulsam yurt dışına çıkmaya başladım. Yurt içinde de tatillerde özellikle güneye gidip dağıttım. Tatillerde esnasında İstanbul'daki yaşamımı tamamen unutup anın, mekanın tadını çıkarttım. Diğer heyecan arayışlarımın makus kaderi gibi seyahat etmek de beni keyiflendirmemeye başladı. Mesela önümüzdeki aylarda 1 haftalığına Kuzey İtalya'ya gideceğim. Taaaa yaz aylarında planlanıp tüm biletler alındı ama hiç heyecanlanmıyorum. Hatta gitmesem mi acaba diye bile düşünmüyor değilim ki İtalya insanlarıyla, mimarisiyle, tarihiyle, doğasıyla, yemekleriyle ve erkekleriyle beni kendine tutkuyla bağlayan bir ülkedir.

Bazılarınız eminim ki yazdıklarımı okurken neden hayatına anlam katmak için aşk yaşamayı denemedi diye düşünmüştür. Onu da denedim merak etmeyiniz! Birini unutmak 5 seneme mal oldu, diğeri de beni sevgililer gününde sevişirken terk etti. Ölmez de sağ kalırsam bir ara uzun uzun anlatırım olan biteni.

Aslında bu blog'u açmamdaki sebep de biraz oyalanıp kafa dağıtmaktı. Dertleri tasaları, aşkları meşkleri yazacaktım ama sonradan kişisel şeyler yazmamanın daha uygun olduğuna karar verdim.

İşte böyle... Özellikle son bir kaç aydır her gün ölme fikriyle uyanıyorum. Kendimi ne kadar oyalarsam oyalayım bu fikir bende saplantı olmaya başladı. Korkuyorum! Korktuğum şey ölmek değil asla. Ölsem mutlu bile olurum ama inançlı bir insanım ben ve intihar etmek inançlarıma aykırı. Sonsuza dek cehennemde acı çekme fikri gerçekten çok ürkütücü. 50-60 sene dişimi sıkıp yaşarsam belki de öldükten sonra bir süre cehennemde cezamı çektikten sonra sonsuz mutluluk vaad edilen cennete gidebilirim diye düşünüyorum ama bunun için kendimde yeterli enerjiyi bulamıyorum.

Ha bu arada istifa edersem de mutlu olmayacağım, bunu da biliyorum. Çünkü uzun depresyon sürecim yolumu kaybetmeme sebep oldu. Sihirli bir değnek verseler ve istediğim işi yapabileceğimi söyleseler aval aval bakarım herhalde. Çünkü hiçbir şey yapmak istemiyorum artık! Tek istediğim uyumak, film izlemek, biraz okumak ve yeniden uyumak.

Bir kaç hafta önce kardeşimin şehir dışında bulunan ailemi ziyaret edeceğini öğredim ve bu haftasonu onları görmek için bilet aldım. Umarım ailemi görmek beni son dönemdeki saçma saplantımdan kurtarır.

Bu arada neden tüm bunları yazdım, hatta tam olarak ne yazdım hiçbir fikrim yok ama yine de paylaşacağım sizlerle. Belki de tek ihtiyacım olan paylaşmaktır!

2 Aralık 2014 Salı

Hayaller Listesi

Ölüm hiç aklımıza gelmiyor ama gün gelecek ve yumacağız gözlerimizi bir daha açılmamak üzere. Çocukluğumdan beri hep hayaller kurar dururum. "Olmayacak duaya amin deme" der pek çokları ama ben aklıma gelen her şeye amin derim. Hem neden gerçekleşmesin ki hayallerim? Kim karar veriyor hangi konular hakkında hayal kurup hangilerini aklımıza getirmenin bile yasak olduğuna? Olması imkansıza yakın hayallerim gerçekleşti ama herkesin başına gelebilecek basit bazı hayallerim gerçekleşmedi. Geçenlerde bir hayaller listesi hazırlamanın iyi olacağını düşündüm. Gerçekleşmiş olanların üstü karalanır, listedeki hayallerin gerçekleşmesi için ümit edilir ve listeye yeni hayaller eklenir...

Bu günden itibaren hayallerimi bu listeye yazacağım. Liste bana umut versin diye eskiden hayal etmiş olduğum ve gerçekleşmiş şeyleri de listeye ekleyeceğim. Bakalım hayaller bir bir nasıl gerçekleşiyor!

Gözlük takmadan da çok iyi görebilmek
Bebek bir kaplanı ellerimle beslemek
Ailem beni olduğum gibi kabul etsin
Central Park'ta piknik yapmak
Yemen'e gitmek
Şu an çalıştığım işten istifa etmek
Japonya'da sushi yemek
Maldivler'de sevgilimle birlikte güneşin batışını seyretmek gitmek
Madonna ile dans etmek
Tüm çocuklar çikolata yiyebilsin
Allah kimseyi açlıkla terbiye etmesin
Chris Evans ile (en azından) arkadaş olmak
Dubai'ye gitmek
Milli Piyango'dan Yılbaşı büyük ikramiyesini kazanmak
Eve temizliklik ve yemek yapacak bir yardımcı almak
Gemi ile tüm Akdeniz'i gezmek
Sevgilimle Eifel Kulesi'nin altında öpüşmek
Barselona'da Gaudi'nin tüm mimari eserlerini ziyaret etmek
Rio Karnavalına katılmak
Işınlanmak
Castro ölmeden Küba'ya gitmek
Doktora yapmak
Adam gibi yüzebilmek
Huysuz Virjin ile tanışmak
Gönül Yazar ile Zeki Müren hakkında dedikodu yapmak
Alerjik bir bünyeye sahip olmamak
Sallanan ata binmek
Bülent Ersoy LGBTİ aktivisti olsun
Cabrio bir Mini Cooper sahibi olmak
Türkiye'nin AB üyesi olması
Kaslı bir vücuda sahip olmak
Entelektüel ama aynı zamanda feminen olmayan içime sinen bir sevgilim olsun
Yerçekimsiz ortamda bulunmak
Serra Yılmaz benim için yemek yapsın, sonra da sohbet ederken beraber yiyelim 
50 yaşına gelmeden 50 ülkeyi ziyaret etmek
Atlıkarıncaya binmek
Ferzan Öztepetek bana Roma'da kahve ısmarlasın ve yeni film projelerinden söz etsin
Sidney'deki opera binasında bir opera izlemek

18 yaşında olmak
20 yaşında olmak
Anıtkabir'i ziyaret etmek
Van Gogh Müzesi'ni ziyaret etmek
Roma'da dondurma yemek
Görüntülü Konuşma icat edilsin
Kapadokya'yı görmek
Bir kardeşim olsun
UFO görmek
Ev sahibi olmak
Wii almak
CouchSurfing yapmak
Kız Kulesi'ni görmek
Bakmaya doyamayacağım bir  sevgiliye sahip olmak
Mutluluktan sarhoş olmak
Almanya'yı görmek
Macbook Air sahibi olmak
İtalya'da risotto yemek
Tarkan konserine gitmek
Ajda Pekkan konserine gitmek
Amsterdam'da kanallar boyu bisiklete binmek
Erkek arkadaş grubuna sahip olmak
Ankara'da okumak
Furby sahibi olmak
Ünlü bir piyanist sadece benim için bir şeyler çalsın
İngilizce öğrenmek
Latin danslarını öğrenmek
Üniversiteyi bitirmek
Yüksek lisans yapmak
Yurt dışındaki bir etkinlikte İngilizce sunum yapmak
Yalnız yaşamak
Ünlü biriyle tanışmak
Benim için bir aşk şiirinin yazılması
Atatürk'ün doğduğu evi görmek
Uçağa binmek
Beyaz Porsche'li bir prensle tanışmak
Paten kaymak
Bir kediye sahip olmak


30 Kasım 2014 Pazar

L'HOMME QUE J'AIME (1997)


Sevdiğim Adam - The Man I Love

Sevdiğim Adam
The Man I Love

Sanırım 10 yıl kadar olmuştur bu filmi izleyeli! İzlediğim ilk LGBT temalı filmdi. Youtube'da denk gelmiş, İngilizce altyazısı olmasına, görüntü kalitesinin berbat olmasına aldırmadan bir solukta izlemiştim.

Aslında hiç alakası yok ama nedense o yıllar yeni ayrıldığım sevgilimi şu yandaki yakışıklı yüzücüye benzetiyordum. Muhtemelen filmi bu denli çok beğenmemde bu da önemli bir faktör oldu.

Sevdiğim Adam, bir Fransız filmi. TV için yapılmış 90 dakikalık filmlerden biri. Almanya ve Fransa'da aynı anda gösterime girmiş. Daha sonra Amerika'nın çeşitli eyaletlerinde düzenlenen Gay & Lezbiyen Film Festivallerinde gösterilmiş.

Film aslında pek çok konuyu birlikte ele almış. Spoiler vermekten hiç çekinmem ama bu filmin büyüsünü kaçırmamak için olabildiğince yüzeysel anlatacağım konuyu.

Martin, yüzme havuzunda çalışan, kendi halinde, oldukça sempatik ve komik biridir. Havuza antremana gelen yüzücü Lucas, Martin'in dikkatini çekecek ve hikaye başlayacaktır. Martin film boyunca Lucas'ın hayatında olmak için çaba harcayacak ve Lucas'ın kendini keşfetmesine yardımcı olacak.

Filmin başlangıcı çok eğlenceli olsa da hüzünlü bir aşk hikayesini anlatıyor film. İzlerken hem çok eğlenecek, hem de hüzünleneceksiniz. Ama en önemlisi gerçek aşkın nelere kadir olduğunu göreceksiniz.

Unutmadan filmin altyazılarını Lambda İstanbul'dan Erhan yapmış. Kendisine yürekten teşekkürler!


Film Hakkında:
  Yönetmen: Stéphane Giusti
  Senaryo: Stéphane Giusti
  Oyuncular: Jean-Michel Portal, Marcial Di Fonzo Bo, Mathilde Seigner, Vittoria Scognamiglio
  Yapım Yılı: 1997
  Ülke: Fransa
  Dil: Fransızca
  Süre: 87 dakika
 L'homme que j'aime
(1997) on IMDb
L'HOMME QUE J'AIME - The Man I Love

23 Kasım 2014 Pazar

Circumstance (2011)

Sizlere bu kez lezbiyen temalı bir filmi tanıtacağım. Filmi izledikten hemen sonra bir şeyler yazma gereği hissettim kendimde. Baştan söyleyim bu yazı spoiler içerebilir.

Film İran'daki yaşam tarzını bilmediğimiz açılardan görmemizi sağlıyor. Öyle ki gençler güpegündüz gizli saklı diskolarda çılgınca eğleniyor. Batıdaki eğlenceyi sadece filmlerden gördükleri için olacak ki eğlenmenin de sadece uyuşturucu ve seks ile olacağını düşünüyorlar. Kızlar dışarıda oldukça muhafazakar bir görünüm sergilerken bu diskolarda olabildiğince cüretkar davranıyorlar giydikleri erotik kıyafetlerle.

Filmde 3 ana karakter bulunuyor. Mehran ve Atafeh varlıklı bir ailenin evlatları. Shireen ise Atafeh'in gittiği kız okulundan arkadaşı. Shireen'in ailesi devrim karşıtı oldukları için öldürülmüş profesörler. Mehran ve Atafeh'in ailesi ise ete süte karışmıyor gibi görünseler de evde düzenledikleri partilerde şarabı su gibi tüketiyorlar.

Hakimi ailesi, evlatlarının modern bir yaşam sürmesi için ellerindeki tüm imkanı sunuyorlar. Atafeh bu yüzden İran'daki diğer kızlardan biraz daha rahat bir yaşam sürüyor. Altında arabası, eve giriş çıkış saatlerine çok fazla karışılmıyor. Atafeh de bunu kullanarak İran için sıradışı ve illegal olan her şeyi yapıyor.

Shireen ve Atafeh okulda ve okul dışında sürekli beraberler ve bir süre sonra aralarında bir yakınlaşma başlıyor. Mehran'ın da Shireen'e aşık olmasıyla birlikte hikaye karmakarışık bir hale geliyor.

Film İran sineması olarak oldukça cürretkar. Bu sebeple çekimler İran yerine Beyrut'ta yapılmış. Shireen karakterini oynayan Sarah Kazemy ve Atafeh karakterini oynayan Nikohl Boosheri sanırım bu filmden sonra bir daha İran'a gidememişlerdir ve gidemeyeceklerdir. 


Hikayesi, çekimleri, oyunculuk performanslarıyla Circumstance izlemeye değer bir film. Umarım siz de en az benim kadar beğenirsiniz. Şimdiden iyi seyirler herkese!

Film Hakkında:
  Yönetmen: Maryam Keshavarz
  Senaryo: Maryam Keshavarz
  Oyuncular: Nikohl Boosheri, Sarah Kazemy, Reza Sixo Safai, Soheil Parsa, Nasrin Pakkho
  Yapım Yılı: 2011
  Ülke: Lübnan
  Dil: Farsça, İngilizce, Fransızca
  Süre: 107 dakika
 Circumstance
(2011) on IMDb

17 Kasım 2014 Pazartesi

SuperFabric: İddialı, Havalı ve ISLAK!!!

duş yakışıklı
SuperFabric logo

SuperFabric, sessiz sedasız İstanbul gece hayatına merhaba dedi geçtiğimiz haftalarda. Sessiz sedasız diyorum çünkü açılmadan önce haftalarca reklamlarını görmedik bir yerlerde.

Açılış süreci sessiz sedasız gerçekleşti ama açılışı İstanbul gece hayatının ortasına bir meteor gibi düştü resmen! Son dönemde herkes SuperFabric'ten söz ediyor.

Diğer gay club'larda alışık olduğumuz gogo boy'lardan burada da bol miktarda var. Ama SuperFabric bir detayı ile diğer mekanlardan ayrılmayı başarıyor: sahnenin yanında kocaman bir küvet var ve gogo boylar burada oldukça ateşli şovlar sergiliyorlar.

zenci ıslak
Mekanın ismi de merak konusu! GZONE'da verdikleri bir röportajda isimlerinin nereden geldiğini anlatmışlar: "SuperFabric ismi bir birleşim. Süper eğlence üreten bir fabrika yani biz eğlence üreten fabrikayız… Ama anlamı süper kumaş ve kumaşımız şov ağırlıklı eğlence…"
Fabric kelimesi İngilizcede kumaş anlamına geliyor. Esasında fabrika ile yakından uzaktan bir alakası yok bu kelimenin İngilizcede. Ama logodaki sembol ve kelimenin telafuzu ile Türklerde fabrika kelimesini de çağrıştırıyor. Neyse... İsme fazla takılmayım ben ve size mekan hakkında daha fazla bilgi vereyim.

yakışıklı dj
SuperFabric, Çarşamba'dan Pazar'a haftanın 5 gecesi 23:00-05:00 saatleri arasında açık. Kesin olmamakla beraber giriş ücreti 50₺. Bu ücreti biraz yüksek buldum ama anladığım kadarıyla mekanda belirli sosyo-ekonomik düzeyin üzerinde insanları görmek istedikleri için bu fiyat belirlenmiş. İçki ücretleri hakkında herhangi bir bilgim yok şimdilik.

Harbiye sınırları içerisinde bulunan SuperFabric lokasyonu ile NEO ve Love DP'ye hem komşu hem de rakip konumda. Rekabetten kalite doğar diyorum ve SuperFabric'e de rakiplerini gibi istikrarlı bir süreç diliyorum. Şansın bol olsun!

Son olarak sizlerle mekanın iletişim adreslerini paylaşmak istiyorum.
Şimdiden herkese iyi eğlenceler!

SuperFabric logo
Harbiye Mahallesi
Cumhuriyet Caddesi
No:42 Elmadağ / ŞİŞLİ


gogoboy
seksi zenci
SuperFabric afiş

5 Kasım 2014 Çarşamba

ELYSION CLUB AÇILIYOR

LGBTİ bireylere ayrımcılık yapmadan kapılarını açan yeni bir mekan daha açılıyor: Elysion Club!

ELYSION  GAY CLUB
7 ve 8 Kasım tarihlerinde yapılacak partilerde açılışa özel olarak girişlerde ücret alınmayacak.

Çeşitli şovlar ve DJ performansları ile ELYSION CLUB ziyaretçilerine keyifli ve bir o kadar da çılgın bir parti vaad ediyor.

ELYSION CLUB, bir gay club değil ancak LGBTİ bireylere de ayrımcılık yapmadan hizmet etme politikası sergiliyor. Bu duruş için gönülden tebrik ediyorum.

Denemekte fayda var derim.
Şimdiden iyi eğlenceler!

ADRES:
Hüseyin Ağa Mahallesi
Küçükbayram Sokak
No:7 Beyoğlu/İSTANBUL

HARİTA
NASIL GİDERİM?

1 Ekim 2014 Çarşamba

Bayramda "AŞK"a Geliyoruz!


LOVE DANCE POINT

Havaların soğuk gitmesi, bayramın 2 gününün hafta sonuna denk gelmesi pek çok kişinin şehir dışı planlar yapmasına mani oldu.

Her fırsatta bir yere kaçma planları yapan ben bile gidemiyorum bu bayram bir yere.

Madem İstanbul'dayız bayramda o halde eğlenmek, coşmak gerek!

Bayramda 4 gece boyunca LOVE Dance Point kapılarını bizler için açıyor!

2000'li yılların başında Ankara yıllarımdan tanıdığım DJ KAN ve DJ BARIŞ CAYMAZ DJ kabininde gecenin temposunu belirleyecek!

Ayrıca çılgın gogo ve drag queen  şovlar da eğlenceyi fişekleyecek.

Hep yalnız geziyorum diye bana kızan okurlarım
Bu bayram sizleri UNUTMADIM!!!

3-4-5-6 Ekim geceleri birer okurumu birer arkadaşları (kim bilir belki de sevgilileri) ile LOVE Dance Point'e gönderiyorum. Hem de her gece için ayrı bir çifti!

Yapman gereken şey blog'un iletişim bölümünden ya da seker-oglan@yandex.com adresinden bana ulaşarak hangi akşam gitmek istediğini bana bildirmen! Mesajında sana ulaşacağım bir e-posta adresini ve adını yazmayı unutma!

LOVE DANCE POINT

24 Eylül 2014 Çarşamba

ONLAR ERDİ MURADINA, BİZ ÇIKALIM KEREVETİNE: İki cesur adamın rüya gibi hikayesi

Düzen karşısında gizlenmedik 2 Eylül’de 21 yaşındaki üniversite öğrencisi Ekin Keser ile 28 yaşındaki Emrullah Tüzün beraberliklerini bir düğünle taçlandırdı. Onların düğünlerini diğerlerinden farklı kılan ise eşcinsel bir çift olmalarıydı. Kaos GL’den Emre Zorlu, Ekin ve Emrullah’ın romantik hikâyesini yazdı. 
gey evliliği
Geçtiğimiz günlerde devletin resmî nikahıyla olmasa da; alternatif bir törenle İstanbul’da evlenen eşcinsel çift, ‘heteroseksist düzenin karşısında gizlenmedik’ diyor. 21 yaşındaki Arap kökenli olan Ekin Keser, güzel sanatlar öğrencisi. Emrullah Tüzün ise 28 yaşında. 2 yaşındayken ailesi İstanbul’a göç etmiş, Batmanlı bir Kürt. Hizmet sektöründe çalışıyor ve fotoğraf çekmeye bayılıyor.

‘ELELE TUTUŞMAKTAN HİÇ KAÇINMADIK’
gay evliliği

Emrullah ile karşılaştığın o anın bir tesadüf olduğunu düşünüyor musun? Nasıl tanıştınız?
Kesinlikle bir tesadüftü. Onunla ilk karşılaşmam, iki yıl önce arkadaşlarımı kıramayarak gittiğim Taksim’de bir açılış partisinde oldu. İlişkimizin başlayışı o zamana tekabül eder. Tanışmamızdan kısa bir süre sonra da aynı evi paylaşmaya başladık.

Aynı evi paylaşmaya başladığınızda bulunduğunuz çevrenin içerisinde “anlaşılırız” korkusu hissettiğiniz oldu mu?
Olmadı çünkü aileme olduğum kadar çevreme de açık bir eşcinselim. Emrullah ile ilişkimizi biliyorlardı. Ona karşı duyduğum hisleri saklamadım.

Sahi, sokaklarda içinizden geldiği gibi aşkınızın getirdiği özgürlüğü yaşayabildiniz mi?
Yaşadık. Heteroseksist düzenin karşısında gizlenmedik. Duygularımızı görselliğimize de yansıttık. Birbirimize dokunduk, sarıldık ve el ele tutuşmaktan kaçınmadık.

Aileleriniz cinsel yöneliminizi biliyor muydu?
Ailem biliyordu. Emrullah’ın ailesine açılması ise daha sonra oldu.

İlişkinizi öğrendiklerinde bu durumu nasıl karşıladılar?
Sıradan bir ilişki gibi gördüler. İleriye dönük olduğunu düşünmüyorlardı.

Biriniz Arap kökenli, diğeriniz Kürt; bu iki farklı etnik köken, iki ayrı kültür... Tüm bunlara bağlı yaşayan akrabalarınızdan tepki aldınız mı?
Çok fazla tepki aldık. Hatta öyle ileri gidenler oldu ki ölüm tehditleriyle bile karşılaştık. “Tamam yaptınız bu kadarını. Bundan sonra gizlenin!” söylemlerine kulak asmadık. Emrullah’ın ailesinden ise herhangi bir nefret tutumuyla karşılaşmadık. En azından şu an ılımlı bir duruş sergiliyorlar.

AİLE EŞRAFINDAN DÜĞÜNE GELDİLER
eşcinsel düğünü

Evlilik isteği ilk kimin sürpriziydi?
Teklif Emrullah’tan geldi. Bu benim için oldukça büyük bir sürprizdi.

Nasıl bir teklifti? Sıradan mı, yoksa akılda iz bırakacak cinsten mi?
Nişanlandığımız gün iş yerinden çıkış saatimi geciktirmek için elinden geleni yapmaya çalıştı. Daire kapısının önüne vardığımda kapıda asılı bir sürpriz ile karşılaştım. Kâğıt’ın üzerinde “Bekbek seni çok seviyor” yazılıydı. (“Bekbek” birbirimize seslenirken kullandığımız bir hitap şeklidir.) Kapıyı açıp içeri girdiğimde duvarda asılı duran çiçek ve üzerine iliştirilmiş başka bir kâğıt gözüme çarptı. Kâğıttaki notun ne olduğu heyecandan zihnimden silinip gitti zira salonda sehpanın orada duran laptop’a gizlenmiş ses kaydı ezberimde. Emrullah, bana evlenme teklifinde bulunuyordu sonra yüzüklerimizle yanıma geldi. Eve gizlenmiş arkadaşlarım da o gece bizi yalnız bırakmadılar. Bu benim için oldukça heyecan vericiydi. Kendimi çok özel hissettim.

Düğün organizasyonu öncesi heyecanı merak ediyorum. Bize o dönemden biraz bahseder misin? Kostüm, davetiye, mekan vs. Nasıl bir telaştı?
Evlilik heyecanı bir yana, yorucuydu. Davetiye tasarımı bize aitti. Tamamıyla el emeğiydi. Taslağı biz hazırladık; yakın arkadaşlarımızdan biri de karikatür çizimini gerçekleştirdi. Mekân için arkadaşımızın da aracılığıyla yatta karar kıldık, çünkü deniz özgürlük demekti. Zira aklımda ‘homofobik bir tehlikeye maruz kalır mıyız’ sorusu olmasaydı, merasimi bir villanın bahçesinde yapmayı istemiştim. Hayalim buydu diyebilirim. Kostüm arayışı bizi çok uğraştırdı. Neredeyse gezmediğimiz yer kalmadı. Çocukluk arkadaşımın seçimiyle kostümlerimiz de belirlenmiş oldu ve giyindiğimizde oldukça güzel durdu üzerimizde.

Düğüne katılım beklediğiniz gibi miydi? Evlilik merasimine katılımını beklediğiniz zira sizi yokluğuyla üzenler oldu mu? Mesela aileden davetinize icabet edenler var mıydı?
Daveti yüz yirmi kişiyle sınırlamıştık. Katılım beklediğimiz gibiydi. Sevdiğimiz ve bize destek olan insanlar oradaydı. Gelmeyenlerin yokluğunu hissetmedim. Aktivist arkadaşlarımızdan da düğünümüze katılanlar oldu. Evet, aile eşrafından kuzenlerim beni yalnız bırakmadılar.

‘O SENİN KOCAN MI?’ SORUSU ÇOK MUTLU ETTİ
gey damatlar

Emrullah ile seni damatlık içinde görenlerden olumlu-olumsuz tepkiler aldın mı?
Trafiği hesaplayamadığımızı düşünüyorum. Trafikte kaldık. Baktık bu böyle olmayacak kendi düğünümüze yetişemeyeceğiz; vapurda aldık soluğu. Yanımızda nedimelerimiz ve sağdıcımız vardı. Gözler üzerimizdeydi. Hatta Eminönü iskelesinde karnımızın açlığını bastırmaya çalışırken çikolata yemeye başladığımız esnada bir kadın, çevresindeki insanlara bizi göstererek, “Bakın bakın! reklam çekiyorlar” dedi. Çikolata ve iki damat... Kadının böyle bir kombin oluşturması bizi güldürmüştü. En ilgi çekici olanı ise tören çıkışında Suriyeli bir kadının yanıma gelip Emrullah’ı göstererek, “o senin kocan mı?” diye sorması oldu. Bu soru beni ve Emrullah’ı çok mutlu etmişti.

eşcinsel damat

Türkiye’de eşcinsellere evlat edinme hakkı tanınsaydı çocuk sahibi olur muydunuz?
Kalabalık bir aile sayılırız. Bir köpeğimiz ve iki kedimiz var. Tabi neden olmasın eğer bu ülkeden eşcinselleri görmemekte direten, koltuğunu mesken bellemiş insanlar çeker giderse bir ya da iki çocuğu evlat edinmek istiyoruz.

Prosedürleriyle imzaya dayalı evlilik olmadığı için “niye böyle bir şeye kalkıştınız?” gibi yaklaşımlarla karşılaştınız mı? Olduysa yanıtınızı merak ediyorum. Ayrıca Türkiye’de eşcinsel evlilikleri yasal olsaydı değişen ne olurdu?
Evet, bazı çevrelerden bu tarz yaklaşımlarda bulunanlar oldu lakin evlilik törenimizi bizim için özel kılan hayalimizin gerçekleşmiş oluşuydu. Mutluluğumuza daha fazlasını katmıştık. Tarifi zor bir heyecandı.
Türkiye’de bizlerin de birey olduğu anlaşılsaydı, heteroseksüel evliliklerde eşlere tanınan federal haklara sahip olabilirdik. Bunun gerçekleşeceğine yürekten inanıyorum.

Bu yazı KAOS GL ve Hürriyet yayın organlarından alınmıştır.

18 Ağustos 2014 Pazartesi

Beyaz Porsche'li Prens

Çocukluğumuzda okuduğumuz tüm masallarda hep bir beyaz atlı prens vardır atının yelesini savura savura gelerek esas kızı kurtaran. Çocukluğum boyunca masalları çok sevdim. Bin Bir Gece Masalları'ndan Pamuk Prenses'e dek neredeyse tüm masalları okudum. 

Masallar hayal dünyamın gelişmesinde önemli bir rol oynadı ama o beyaz atlı prens hep aklımın bir köşesinde kaldı. Günümüz için beyaz atlı prens pek de havalı bir figür olmadığından ben hep Beyaz Porsche'li Prens'in hayalini kurdum. Elbet bir gün tanışacaktım, ne de olsa umut fakirin ekmeğiydi.

Bundan 3-5 sene evvel baharın yaza yüzünü döndüğü günlerden birinde GAYROMEO'dan bir mesaj geldi. Benimle tanışmak ve görüşmek istiyormuş falan filan. Bildiğimiz tipik ilk mesajlardan biriydi. Hemen mesajı gönderen kişinin profiline girdim ve okumaya başladım. 40'lı yaşlarda, uzun boylu, pek çok yabancı dil bilen, iyi eğitimli olduğu anlaşılan biriydi. Her şey güzel görünüyordu ama en önemli şey eksikti profilinde: fotoğrafı!

Kibarca fotoğrafı olmayan insanlarla tanışmadığımı, eğer özel bir durumu varsa bir sonraki mesajına fotoğrafını ekleyebileceğini vs yazdım. Çok geçmeden cevap geldi: Fotoğraf konusunda çok hassasmış ama istersem istediğim bir yerde bir şeyler içebilirmişiz. "Bak şu kendini beğenmişe" dedim içimden ve böyle bir şeyin mümkün olmadığını, eğer gerçekten tanışmak istiyorsa bana en azından yüzünün belli olduğu bir fotoğrafı göndermesi gerektiğini yazdım. Saat geç olmuştu, ertesi gün iş vardı. Mesajı gönderip uykuya daldım.

Ertesi akşam mesajlarımı kontrol ederken ondan gelmiş 3 mesaj gördüm. Mesajların hepsinde de aynı şey yazıyordu. Bana telefon numarasını vermiş, konuşursak hak vereceğimden söz etmiş. Hadi bi şans verelim deyip gizli numaradan aradım. Telefonu açan adam kim olduğumu anlayamadı ve hangi dilde olduğunu anlamadığım bir şeyler söyleyip telefonu yüzüme kapattı.

Bozulmuştum... Hem telefon numaranı vereceksin, hem de dinlemeden yüzüme telefonu kapatacaksın! O sinirle hemen GAYROMEO'dan bir mesaj döşedim. Çok zaman geçmeden cevap geldi. Gizli numara olduğu için tanıyamamış, mesaj yazıp haber vermediğim için başka biri sanmış beni. Tabi ki bu mesaj sinirimin geçmesine yetmedi. Bilgisayarı kapattım, güzel bir film açtım ve ayaklarımı uzatıp filmin keyfini çıkarttım.

Film bittiğinde saat geç olmuştu. Yatmadan önce tüm maillerimi kontrol ettim, tam bilgisayarı kapatacağım ROMEO'nun internet tarayıcımın bir sekmesinde açık kaldığını fark ettim. Bir kaç tane mesaj gelmişti. Kimdenmiş diye hemen merakla kontrol ettim. Bir kaç abazandan "hadi sevişelim" mesajı  ve bizim fotoğrafsız ısrarcı arkadaştan 2 mesaj!

Israrla yeniden aramamı söylüyordu. Ben de iyi bari biraz eğlenelim diyerek yeniden numaramı gizleyerek aradım. Bu kez direkt tanıdı ve sıcak bir şekilde açtı telefonu. Konuştukça aradığım kişinin bir Türk olmadığını anladım. Çünkü Türkçe konuşurken ciddi anlamda zorlanıyordu. Yabancı olup olmadığını sordum, yabancı olduğunu kabul etti ama nereli olduğunu söylemedi. İngilizce konuşmak isterse benim için sorun olmadığını söyledim ve sohbete İngilizce olarak devam ettik. İngilizcesi çok komik ve aksanlıydı. Komik olmasının sebebi aksanından kaynaklanmıyordu. Cümleye İngilizce başlıyor, başka bir dilde devam edip Türkçe bitiriyordu. Bu sebeple söylediklerinin çoğunu tekrar ettirip anlayabiliyordum.

2 saatten uzun süre konuştuk. Fotoğraf ya da görüntülü sohbet olayı konusunda inanılmaz inatçı biriydi. Sebep olarak tanınmış biri olduğundan söz ediyordu ve bir riske girmek istemiyormuş. Ertesi gün için benden bir randevu koparmaya çalıştı ama O ne kadar inatçıysa ben de en az O'nun kadar inatçıydım. Benden randevu koparamadı ama telefon numaramı almayı başardı.

O geceyi takip 3-4 gün boyunca her gece telefonda 1-2 saat konuştuk. Beni ciddi anlamda güldürüyordu. O'nunla konuşmak sanki bir gülme terapisi gibi geliyordu bana. Sonunda buluşma konusunda beni ikna etti. Ama bir kaç itirafta bulunması gerekiyordu. Kendisinin tanınmış bir kişi olduğunu ve çok varlıklı olduğunu söyledi. "Bu senin sorunun, benim değil!" dedim gülerek. "En azından içtiğin kahveyi ısmarlamak zorunda kalmam" diye ekledim, gülüştük.

Randevu günü gelip çatmıştı. Randevu saatinden 3-4 saat önce beni aradı. "Yine ne oldu?" diyerek açtım telefonu. Beraber yemek yiyecektik ama öncesinde evinde bir şeyler içmeye davet ediyordu. İş yerinde olduğum için rahat konuşamıyordum ve "peki, öyle olsun" dedim. Bana evinin adresini falan da vermemişti. Dışarıda bir yerde buluşacaktık önce. Nitekim öyle de oldu. Ben buluşacağımız yere gittim ve beklemeye başladım. Buluşma saati gelmiş olmasına rağmen ortada kimse yoktu. Telefon açıp bunun hiç hoş olmadığından söz ettim. "Biri geliyor seni almaya, birazdan orada olur" dedi. İçime bir kurt düştü. Acaba başıma kötü bir olay mı gelecekti?

İçimden bir ses "Bas git" derken, diğer ses de "buraya yüzünü bile görmediğin bir adamla buluşmaya gelerek zaten riski göze aldın, bekle biraz daha" diyordu. Ben ne yapsam diye düşünürken Hintli bir adam geldi yanıma ve İngilizce konuşarak merhabalaştı benimle. Beni eve götüreceğini söyledi. Adamın peşine takıldım ve yürümeye başladık. 1-2 dakika sonra bir villanın önüne geldik. Önünde polis kulübesi vardı ve villanın üzerinde binanın bir ülkenin konsolosluğuna ait olduğuna bir tabela vardı. Takip ettiğim adam polise selam verdi ve polis otopark kapısını açtı. Biz içeri girdik. İçeride iki tane lüks marka araç vardı. Otopark'ın içindeki merdivenden yukarı kata çıktık. Merdiven bir bahçeye açılıyordu. Gayet bakımlı bir bahçeydi ve bahçenin sonunda uzun boylu, esmer, zayıfça bir adam beni bekliyordu. Son 5-6 gecedir telefonla konuştuğum zat-ı muhterem nihayetinde karşımdaydı.

Beni eve getiren adam "beyefendi sizi bekliyor" dedi, gözleriyle işaret ederek gizemli yabancıyı gösterdi ve yanımdan ayrıldı. Bu gizemli yabancıya doğru yürürken bir yandan da göz ucuyla süzüyordum. Ne kadar lüks marka varsa üzerindeydi. Kıyafetinin her parçasında markalar yazıyordu. Kocaman Hermes bir kemer, üzerinde yine markanın logosunun bulunduğu Louis Vuitton ayakkabılar ve gömlek, Armani pantolon... Adamın yüzünden önce kıyafetleri göze çarpıyordu. Marka giyinmenin dibine vurmuş, kendini yürüyen bir reklam panosuna çevirmişti.

Gizemli yabancının yanına geldiğimde el sıkışıp merhabalaştık. Gülerek bana "şimdi artık tanıyorsun beni" dedi ve kendinden söz etmeye başladı. Orta Doğu'da petrol zengini bir ülkenin İstanbul Başkonsolosuydu. Veliaht Prenslerden biriymiş. Emir öldüğü zaman yerine geçebilecek sınırla sayıdaki kişilerdenmiş. Tüm kibiriyle anlattı bana Emir olma prosedürünü. Sonra evi gezdirdi. Gerçekten son derece zarif döşenmiş 3 katlı bir villaydı burası.

Bir şeyler içip sohbet ettik kısa bir süre. Allah'tan prens istedim gönderdi ama tek bir eksikle, dedim ve ekledim: Beyaz Porsche'li bir Prens dilemiştim, neyse seni de böyle kabul edeceğiz. Bunu söylememle birlikte kahkaha krizine girdi. Yanında çalışanlara Arapça bir şeyler söyleyerek gülüyor, gözlerinden yaşlar geliyordu. Elimden tuttu, beni bahçeye sürükledi. Bir yandan yürüyoruz, bir yandan da gülmeye devam ediyordu. Evin ön bahçesine geldik ve ilerideki arabaları işaret ederek "Duan eksik değil tam olarak kabul oldu" dedi. Ne diyor bu adam, manyaklaştı herhalde diye düşünürken ilerideki beyaz Porsche'yi gördüm ve ben de gülmeye başladım. Ben güldükçe o gülüyor, o güldükçe ben gülüyordum. Muhtemelen 10 dakika kadar gülmüşüzdür.

Güldüğüm şey aslında adamın Beyaz bir Porsche'sinin olması değildi, komik olan şey hayallerimdeki prens batı Avrupa ülkelerindendi. Yani ben hep Danimarka, Hollanda, Galler prensi bekliyordum. En azından İspanya Kralı falan çıkar karşıma diye kurarken Arap bir prens çıkmıştı karşıma. Evet, Beyaz Porsche'si de vardı ama kahretsin tipim değildi!

Madem dileğim kabul olmuştu, sonuna dek tadını çıkarmak lazımdı. Ben, Prens ve onun koruması beraber yemeğe çıktık. Koruma son derece yakışıklı bir adamdı. Yemek yiyeceğimiz yere giderken "ah şu koruma olaydı ya prens" diye geçirdim içimden hep.

Lüks semtlerimizden birinde bulunan lüks bir İtalyan restoranına gittik. Orada da gözlerimizden yaşlar gelene dek güldük. Ben sevgili prensimden elektrik alamadığım için direkt kanki olayına giriştim ve son derece rahat davrandım. Anladığım kadarıyla buluştuğu kişilerin gözleri para pul ve ünvan ile kamaşıyor, kendilerini prensimize beğendirmek için ellerinden gelen her şeyi yapıyorlardı. Ben ise lise arkadaşım gibi konuşuyordum zat-ı muhteremle :)

Cümlelerimin sonuna "şeyhim" diye eklemeliymişim. Bunu duyduğumda gülmekten kırıldım. Hadi oradan, dedim. Burada senin şeyhliğin de prensliğin de işlemez, Cumhuriyet rejimine hoşgeldin diye ekledim. Şaşırdı, daha önce sanırım hiç böyle bir tepki almamıştı. Şaşkınlığının ardından benim hakaret niyetiyle söylemediğimi anladı ve gülmeye başladık yine.

Bizimki parayla, malla mülkle hava atmaya başladı. "Aman sus sus, parayla saadet olmaz" dedim. Kahkaha atarak "Bunu da hep fakirler söyler. Bana bir tane bile çok varlıklı adam gösteremezsin bunu söyleyen" dedi. Düşündüm... herif doğru söylüyordu. 5-10 dakika dalga geçti benimle bu konuda.

"Fotoğrafını göndermiyorsun çünkü ülkende gay olmak yasak. Emir duyarsa alır kelleni" dedim. Güldü yine. "Emir zaten biliyor beni" dedi. Şaşırdım!!! İslamî yasalara göre yönetilen bir ülkenin başındaki kişi bildiğin gayfriendly biriydi. İstanbul'dan sonra Barselona ya da Amsterdam konsolosluğuna atanacakmış. Gay hayatı yaşaması Emir'i hiç rahatsız etmiyormuş. "Peki ya ülkendeki sıradan vatandaşlar için durum nasıl?" dedim ve ekledim "Onlar da senin gibi cinselliklerini rahatlıkla yaşayabiliyorlar mı?" Hemen savunmaya geçti, aman efendim onların durumu farklıymış da onlar da gizlice yaşasınlarmış.

Onunla konuşurken gerçek anlamda bencilliğin ne demek olduğunu anladım. Ciddi manada diğer insanların onun bir nevi kölesi olduğunu düşünüyor. Bana asla kabul edilemez gelse de O'nun o devasa egosuyla konuşması beni çok güldürdü.

Gece boyu müstehcen şakalar yaptı bana. Hatta çoğunu yüksek sesle yaptığından tüm restoran bizim şakalara istemeden kulak misafiri oldu. Masada prensin koruması da bizimleydi. O da esprilere gülüyor, zaman zaman yorumlara bulunuyordu. "Baksana bu kendini dünyanın sahibi sanıyor. Sana asılmıyor mu bu?" diye sordum. "Yok canım, daha neler" dedi ve ekledi: "Öyle bir şey yapsa basar istifayı giderim!". Koruma böyle söylüyordu ama parmağındaki kocaman pırlanta yüzüğü ve pahalı İtalyan takım elbisesini prensin hediye ettiği çok belliydi. Sevgili prensimizin yediği her naneyi biliyormuş bizim koruma. Yakışıklı koruma bana döndü ve Türkçe ve biraz sessiz "Ne yaptın bu adama? Ben her buluşmasında yanındayımdır. Bildiğin ciddi bir adamdır, pek espri yapmaz normalde." dedi. Benim prensten elektrik almadığımı prens de anlamış olmalı ki O da bana karşı kanki muamelesi yapıyordu.

Geceyi gülerek hatta kahkaha atarak geçirdik. Restorandan ayrıldık, sahil yolundan Beşiktaş'a doğru ilerlemeye başladık. Beni eve bırakmak istedi. Gerek yok, dedim ve Beşiktaş'ta vedalaşarak araçtan indim. Eve geldiğimde gülmekten ne kadar yorulduysam hemen uyudum.

O gecenin ardından bir kaç kez daha telefonda konuştuk ve bir daha görüşmedik. Bugün bile o geceyi düşündükçe gülüyorum.

O geceden sonra bir daha genel isteklerde bulunmadım Allah'tan. Çünkü ben Beyaz Porsche'li bir prensle tanışmak istemiştim ve dileğim gerçekleşmişti. Oysa Batı Avrupa ülkelerinden birinin prensiyle tanışıp evlenmek ve sonsuza dek mutlu yaşamak istiyorum deseydim şimdi beni bu blogdan değil Kraliyet web sitesinden takip ediyor olurdunuz :)

Kıssadan hisse: Bir şey dilerken iki kez düşün. Dikkat et, dileklerin gerçekleşebilir!

GEÇ GELEN NOT: Yazı kurgu değildir. Yazılan her şey bizzat yaşanmıştır. 

15 Ağustos 2014 Cuma

Amsterdam'da Ücretsiz HIV Testi

Amsterdam seyahatim sırasında yanlarında kaldığım arkadaşlarım vesilesiyle HIV pozitif bir eşcinselle tanıştım. Güler yüzlü, neşeli, yaşam dolu ve henüz 26 yaşında bir gençten söz ediyorum. Nedense bizim toplumda HIV pozitif olanların fiziksel olarak çok zayıf, derileri lekeli, gözleri bulanık bakan insanlar olduğu düşünülür. Gerçek ise bambaşka... HIV pozitif olan bireyler hasta değiller! Sadece virüsü vücutlarında taşıyorlar. Uygun tedaviyi aldıkları sürece HIV onları hasta etmiyor ve sağlıklı diğer bireyler gibi hayatlarını sürdürüyorlar.

HIV pozitif bir bireyle aynı masada oturup yemek yerken tabi ki konu HIV ve cinsel yolla bulaşıcı hastalıklara geliyor. Uzun uzun konuştuk hayatı ve HIV ile enfekte olması üzerine. Konuşmanın sonlarına doğru konu bana geldi ve benim daha önce HIV testi yaptırıp yaptırmadığımı sordu. Geçen Nisan ayında yaptırdığımı ve şükürler olsun ki negatif çıktığımı anlattım. Bunun üzerine "peki ya diğer cinsel yolla bulaşan hastalıklar için hiç test yaptırdın mı?" dedi. HIV testi yaptırmıştım ama Hepatit, gonore (bel soğukluğu), sifiliz (frengi) gibi hastalıklar için hiç test yaptırmamıştım. Bana Amsterdam'da kaç gün kalacağımı sordu. Normal yollardan başvuruda bulunduğunuzda size yaklaşık 1 hafta sonrası için sıra veriyorlar. Ammaaaaa acil durumlar için ertesi gün ya da aynı gün için randevu veriyorlarmış. Aldı eline tabletimi ve hemen formu oldukça dramatik bir şekilde doldurmaya başladı. 

Formdaki hikaye aynen şöyle: Ben bir cruising club'a yani seks kulübüne gidiyorum. Çok içiyorum ve sarhoş oluyorum. Sonrasında da HIV pozitif biriyle cinsel ilişkiye giriyorum. İlişki sonrası prezervatifi kontrol ettiğimde prezervatifin yırtılmış olduğunu fark ediyorum.

Bizimkiler formu bir güzel doldurup gönderdiler. Ertesi gün sabah sağlık merkezinden aradılar. Beni hemen görmek istiyorlarmış. PEP denilen 1 aylık koruma amaçlı HIV tedavisine başlamak istiyorlarmış. Aman tanrım, dedim. Yalan söylemenin cezası ağır ilaç tedavisine mi başlamak olacaktı benim için. Neyse ki hasta istemedikten sonra herhangi bir tedaviye başlayamıyorlarmış. Arkadaşımın refakatinde biz öğleden sonra sağlık merkezine gittik. Giderken bana poponu temizledin mi diye sordu. Şaşırdım... ne alakası var ki HIV testi ile dedim. Sadece bir kan tahlili olmayacak mı bu dedim. Değilmiş efendim... boğazdan, penise, anüse dek her yerden örnek alıp tüm cinsel yolla bulaşan hastalıklar için test yapıyorlarmış. Ben birden ürktüm sanki daha önce kimse görmemiş gibi penisimi, anüsümü :)

Sıramızı alıp beklemeye başladık. Bu test LGBTİ bireyler için ücretsizmiş ama heteroseksüeller ücret ödemek zorundalarmış. Bekleme odasında türlü türlü gay vardı. Herkes birbirini kesiyor ama sohbete başlayamıyordu. Malum HIV pozitif olma ihtimali oldukça yüksekti orada tanıştığınız birinin.

Sıram geldi ve arkadaşımla birlikte muayene odası girdik. Erkek hemşire arkadaşımı dışarı almak istedi. Her ne kadar o benim her şeyimi biliyor desem de dinlemedi ve benimle bire bir görüştü.

50 yaşlarında eşcinsel olduğu beni süzüşünden belli olan bir erkek hemşireydi benden örnekleri alacak olan zat-ı muhterem. Benden hikayeyi dinlemek istedi. Formu doldururken dil engelinden dolayı muhtemelen yanlış şeyler yazdığımı anlattım. Hikaye doğru ama prezervatifte yırtık yoktu dedim. Hangi club'a gittin, CHURCH müydü, dedi ve göz kırptı bana. CHURCH, Amsterdam'ın en azgın ve kalabalık club'larından birisi. Ahanda bu adam gay dedim içimden ve yalanıma devam ettim. Evet, oraya gittim, dedim utanarak. (Yalandan kim ölmüş?)

Benden önce HIV ve Hepatit için kan aldı. Ardından boğazıma bir çubuk soktu ve bademciklerimden örnek aldı. Daha sonra benden sedyeye uzanmamı istedi ve pantolonumu indirip penisimi kontrol etmeye başladı. Kasıklarıma bastırarak ağrı olup olmadığını sordu. Penisime ince bir çubuk soktu ve örnek aldı. Acıdı mı diye soracak olursanız gerçekten hissetmedim bile. Sonra yan çevirdi beni ve popoma bir şey sokup içine baktı. Rektoskopi deniyor bu işleme. Sonrasında yine bir çubuk yardımıyla popomdan da örnek aldı.

20 dakika dışarıda beklememi söyledi. Çünkü 20 dakika içinde HIV ve Hepatit sonuçlarım belli olacakmış. Dışarıda arkadaşımla gırgır şamata muhabbet ettik 20 dakika boyunca. Odaya tekrar girdim. Sonucun negatif olduğunu müjdeledi bana. Daha önceden hepatit aşım olup olmadığını sordu. Hepatit aşım yoktu. Hemen yapabilirim ilk dozu dedi. Bedava sirke baldan tatlıdır diyerek kolumu uzattım, aşımı oldum. Diğer test sonuçlarının bir hafta sonra belli olacağını, sonuçları internetten takip edebileceğimi anlattı. El sıkışıp ayrıldık.

Geçenlerde sonucum belli olmuş. Neyse ki negatif çıktım tüm testlerden. Pozitif çıksaydım yine tüm tedavilerden ücretsiz olarak yararlanabilecektim. Medeniyet herhalde böyle bir şey olsa gerek! Ülkeye misafir olarak gelmiş birine bile değer verip tüm test ve tedavilerini ücretsiz yapıyorlar. Vay beee...

Diyeceğim şu ki siz de bir gün Amsterdam'a giderseniz gitmeden önce internetten dramatik bir hikaye uydurarak başvuruda bulunabilir ve ücretsiz testinizi yaptırabilirsiniz.

İlgilenenler için adres ve iletişim bilgileri:

GGD Amsterdam

Web Sitesi

Nieuwe Achtergracht 100, 1018 WT Amsterdam
+31 20 555 5911

14 Ağustos 2014 Perşembe

İlk Kez Budapeşte ve Berlin, Yeniden Roma ve Amsterdam

Şubattaki Amsterdam seyahatim tam bir fiyaskoydu. Benim gibi sıcaktan asla bunalmayan biri için hava çok soğuktu. Sıfırın altındaki derecelere pek alışkın değilim, tüm hafta öksürdüm sokaklarda. Bir de İstanbul'a dönüşte boğaz ağrım ve uçaktaki basınç ikilisinin ortaklaşa sebep oldukları orta kulak iltihabı tatilin tuzu biberi oldu. Eğlenmedim mi? Tabii ki çok eğlendim ama şunu anladım ki kış tatilleri bana göre değil!

Buz gibi soğuk havada geçen Amsterdam tatilimin ardından 10 tane iğneyi yedim popomdan. Mart ayında aylar öncesinden alınmış Budapeşte tatilimi de yakmak zorunda kaldım. Çünkü doktorum bir süre uçmayı yasaklamıştı bana. Sözünü dinlemeyip uçarsam kulak zarımın basınçtan patlayacağını söyledi ki bu beni korkutmaya yetti.

Nisan geldi çattı. Doktora kontole gittim ve artık uçabileceğim haberini aldım. Haberi alır almaz hemen eve gelip Mart ayında yapamadığım Budapeşte tatilini yazın yapmak için bilet arayışına girdim. Ucuz bir uçak bileti buldum ve hemen  tek yön satın aldım. Sonra Budapeşte'den o tarihlerde en ucuz hangi şehirlere Battı balık yan gider dedim ve hemen Roma ve Amsterdam biletlerini aldım. Biletleri aldım almasına da tarihleri hep ucuz günlere getirmeye çalıştığımdan tüm tatil 18 gün olmuştu. Bilet fiyatlarını ucuza getireyim derken otel ücretleri girecekti bir yerlerime. Neyse ki her şeyi hallettim ve Roma hariç hiç para vermedim kalacak yere. Nasıl mı yaptım? Yakında başka bir yazıyla anlatacağım uzun uzun çooook ucuza nasıl tatil yapılacağını.

Sonuç olarak Nisan ayında bir deli anıma aldığım 5 uçak bileti sayesinde 18 gün 4 Avrupa ülkesinde harika zaman geçirdim. Amsterdam'da bulunduğum günler Amsterdam Pride'ın olduğu günlerdi. Kışınki hezimetin acısını fazlasıyla çıkarttım. O hızla şimdiden kış tatili için daha sıcak memleketlere biletler alındı.

Evim, arabam, bankada milyonlarım, son model bir cep telefonum yok! Ama her şehirde tanıdığım güzel insanlar, muhteşem anılar var cebimde.

Bu maceraların ayrıntılarını zaman bulursam ilerleyen günlerde yazacağım. Takipte kalın!

17 Temmuz 2014 Perşembe

GAYMAG: Türkiye'nin İlk Gay Magazin Dergisi

Türkiye'nin İlk Gay Magazin Dergisi
15 Ağustos'ta yayın hayatına başlıyor

GAYMAG, uzun zamandır internet üzerinden modadan sanata, spordan magazine dek pek çok konuda paylaşımlarda bulunan bir gay magazin haber portalı aslında. Uzun zamandır basılı bir dergi olarak yayınlama fikirleri vardı ancak biliyoruz ki bu ülkede GAY konseptli bir dergi yayınlamak oldukça zor. Derginin yayın yönetmenliğini Fatih Kocatürk yapıyor. Kendisini uzun zamandır tanıyorum, vizyonu çok geniş bir isim. Biliyorum ki bu işte de harikalar yaratacaktır.

Gay temalı dergi olarak hepimizin bildiği KAOS GL dergisi var ki bu sene yayın hayatının 20. yılını kutluyor. KAOS gerçekten hepimizin saygısını kazanmış bir dergi. Daha çok siyasi ve toplumsal konular üzerine yazılar yayınlıyorlar. GAYMAG ise OUT, GAY TIMES, ATTITUDE gibi yabancı gay temalı dergiler kalitesinde bir magazin dergisi sunmayı amaçlıyor.

İlk sayıda Murat Boz ile çarpıcı bir röportaj gerçekleştirilecekti ancak Murat Boz iş takviminin yoğunluğu sebebiyle röportajı ertelemiş. Aslında bu konu tam bir muamma. Bazı kaynaklarda Murat Boz'un "bana bu dergiden hiç teklif gelmedi" dediği yayınlanırken, bazılarında da Murat Boz'un son dakikada vazgeçtiği yazılıyor. Derginin internet sitesindeki basın duyurusunda ise Murat Boz'un iş temposu sebebiyle çalışmaların durdurulduğundan söz ediliyor. Basın duyurusuna BURADAN ulaşabilirsiniz.

Murat Boz ilk sayıda olamayacak diye üzülmeyin! Çünkü ilk sayı bomba gibi bir röportajla geliyor: MARIAH CAREY! Evet, yanlış okumadınız! Ünlü şarkıcı Mariah Carey GAYMAG'in ilk sayısında Türk okuyucularla buluşucak. Röportajı ve fotoğrafları heyecanla bekliyorum.

Ayrıca ilk sayıda Ayşe Hatun Önal da GAYMAG'de! Murat Renay'ın gerçekleştirdiği röportajın fotoğraflarını da Alee Te çekmiş. Backstage'den gördüğüm kadarıyla keyifle okuyacağımız bir röportaj olmuş. Dergi için yapılan fotoğraf çekiminin sahne arkası görüntülerini aşağıdaki videodan izleyebilirsiniz. 
Ayrıca Ayşe Hatun Önal'ın bizlere bir mesajı var!

Dergiyi sadece D&R'lardan satın alabileceğiz. Bunun sebebi diğer dağıtım organlarının istedikleri fahiş fiyatlar. Umarım dergi yüksek bir satış grafiği çizer ve başka satış organlarından da dergiye ulaşabiliriz. D&R'ın internet sitesi üzerinden satış yapılacak mı bilmiyorum ama büyük ihtimalle GAYMAG'in internet siteleri üzerinden abonelik olacaktır. 

GAYMAG'e yayın hayatında başarılar diliyorum.
Türkiye'de bir ilk gerçekleşiyor. GAYMAG desteklerinizi bekliyor.

15 Temmuz 2014 Salı

Limbo Consept: Türkiye'nin ilk ve tek LGBTİ mağazası

Türkiye'nin ilk ve tek LGBTİ mağazası Limbo Consept, yakın bir süre önce İstiklal Caddesi üzerinde bulunan Aznavur Pasajı içerisinde açıldı.

Rengarenk bir sürü ürüne buradan ulaşmak artık mümkün.

Onur Yürüşü öncesi Ayı Sözlük yazarlarıyla birlikte Limbo Concept'i ziyaret ettik. Sağ olsunlar bizi güleryüzle karşıladılar ve yürüyüşte yeri göğü inletmemiz için birer düdük armağan ettiler. Mağazada en çok dikkatimi çeken şey yandaki yazı oldu. Limbo Concept'te kırmızı etiketli ürünlerden aldığınızda, ödediğiniz ücretin bir bölümü HIV/AIDS alanında çalışan derneklere aktarılıyor. Böyle bir sosyal sorumluluk kampanyası yaptıkları için yürekten kutlamak gerek.

İç çamaşırları, çantalar, kupalar, muglar, bayraklar, ev aksesuarları, bileklikler, rozetler Limbo Concept'in ürün yelpazesinden sadece bir kaç örnek.

İstanbul dışında olanlar ya da kendini gay bir mağzaya girmeye hazır hissetmeyen bireyler de unutulmamış. Bu ürünleri internet siteleri üzerinden satın alabiliyorsunuz.


İstiklal Caddesi No: 212
Aznavur Pasajı Alt kat No:11
0 (212) 243 45 99

5 Temmuz 2014 Cumartesi

NE BOKA YARADI "NORMAL" OLMAK?

Bir kaç gün önce İzmir'de kendisine OKYANUS ismini veren 17 yaşında trans bir erkek intihar ederek hayata gözlerini yumdu. İntihar etmeden önce sosyal medyada yazdığı son cümle tüylerimizi diken diken etti: "NE BOKA YARADI "NORMAL" OLMAK?"

 Haberi duyunca tüylerim diken diken oldu, gözlerim doldu. Ama ertesi gün gazetelerde olayın gerçek yüzünü okuyunca üzüntüm nefrete, kine dönüştü. 

Okyanus'un son günlerinde özellikle babası tarafından yapılan ağır bir psikolojik (belki de fiziksel) baskı varmış üzerinde. Okyanus'un sevgilisine yazdığı satırlar şöyle: 

“Dün babam, annem, kardeşim beni sizin oradan arabayla aldıktan sonra üstüme gelmeye başladılar, çok üstüme geldiler. Sonra halamlara gittik orada tüm sülale üstüme gelmeye başladı. Hiçbiri beni sevmiyor. Babam ne dedi biliyor musun, “as kendini de hepimiz kurtulalım artık” dedi ve beni dün gece o kadar çok zorladılar ki şu an nasıl buradayım hâlâ bilmiyorum.”

Bu satırları okuyunca sevgili Okyanus'un içinde bulunduğu durumu daha iyi kavrıyor insan. Zavallı çocuk yüreği kim bilir nasıl daraldı, nasıl bir çıkış yol aradı. 20 yaşındayken gay olmakla ilgili yaşadığım kötü bir olay sonrası ben de intihar edecektim az kalsın. Yaşamdan delice zevk alan ben bile çıkar bir yol bulamamıştım. Ailemin her şeyi benim ağzımdan duyması gerektiğini düşünerek tüm her şeyi babama anlattım. Babamın olumlu tepkisi olmasaydı belki şu an bu satırları yazıyor olamayacaktım. 

Hayatta hiç kimseye bir zararı olmayan bir birey neden istenmez ki toplumda? Nedir bu "NORMAL" dedikleri ve neden korkarlar "NORMAL" olmayandan? Gökkuşağını güzel yapan birbirinden farklı renklerin uyumlu bir şekilde bir arada olması değil midir? Ya da neden bir güve kelebeğini kimse sevmezken, neden rengarenk bir kelebeği kimse öldürmeye kıyamaz. 

Farklı olmak, farklı olan her zaman bir korku sebebidir toplumda. Çünkü bunun bulaşıcı olduğundan korkar insanlar. Bu sebeple de kendinden farklı düşünen, yaşayan ya da olan her bireye savaş açılır, değişmeye zorlanır. Değişmekte direnenler ise ya yok edilir, ya da dışlanır. Bazılarımız aileleri bakımından şanslıdırlar. Başlarına her ne gelirse gelsin, ne yaparlarsa yapsınlar kendilerini seven aileleri olduğunu bilerek ayakları yere basar. Bazılarımız da yapayalnızdır. Ne aileleri, ne arkadaşları destek vermezler. Hatta bazen Okyanus örneğinde olduğu gibi baskıcı davranırlar. Özellikle küçük yaşlarda bunlarla başa çıkmak çok daha zordur. Çünkü ekonomik bağımsızlığı yoktur bireyin. Bununla birlikte kötülüklere ve kötülere karşı deneyimsizdirler. Kimisi inatla savaşır ve yener kaderi, kimisi de nefes alamaz hale gelir ve maalesef intihar ederek aramızdan ayrılır.


Bir süre önce cinsiyet değiştirerek trans bir erkek olan Rüzgar Erkoçlar'ın dayak yediği haberi dolaşıyor  sosyal medyada. Tüm kariyerinden vazgeçerek gayet mütevazı bir yaşam sürmeye çalışan bir insanın çalışmasına izin vermemek için fiziksel şiddete başvurmak ne kadar acizce bir tavır. İşe giderken sürekli arka sokaklardan geçerek saklandığını belirtiyor Erkoçlar. Kendinizi O'nun yerine koyabiliyor musunuz? Ben koyabiliyorum. Ben de benzer şekilde davranışlara maruz kaldım vakt-i zamanında. Belki bu denli büyük olmasa bile tüm LGBTİ bireyler bir şekilde hem fiziksel hem de psikolojik şiddete maruz kalmıştır sırf "normal" olmadıkları için!

İnsanların destek olmamalarını anlayabiliyorum bir şekilde ama birine şiddet uygulamak ne oluyor? Bizler LGBTİ bireyler olarak sizlerin nefret dolu bakışlarınızla sıcak gülümsememizle, şen kahkahalarımızla, kibar tavırlarımızla savaşmayı başarıyoruz ama narin yüreklerimiz sizin uyguladığınız fiziksel şiddetle savaşmak için size şiddet uygulamaz. Düşünüyor musunuz ki LGBTİ bireyler tüm bu zorluklara rağmen LGBTİ olmayı tercih ediyorlar. Bu bir tercih değil! Sen nasıl sarışın, esmer, kumral olabiliyorsan ve kimse sen kumralsın diye seni dışlamıyorsa, biz de gay, lezbiyen, biseksüel, trans ve interseksiz, bizi olduğumuz gibi kabul et!

Şimdi OKYANUS'un ailesine, arkadaşlarına soruyorum: NE BOKA YARADI "NORMAL" OLMAK?

26 Haziran 2014 Perşembe

Hormonlu Domates Ödülleri Sahiplerini Buldu


Bu yıl 10. kez verilen Hormonlu Domates Homofobi ve Transfobi Ödülleri, Şişli Kent Kültür Merkezi'ndeki şahane bir törenle sahiplerini buldu.

2005 yılında "Hormonlu domates yemeyin homoseksüel olursunuz" diyen Erman Toroğlu'nun aklına gelir miydi homofobinin simgesi haline gelen Hormonlu Domates Ödüllerine isim babası olmak.

Törenin sunuculuğunu gece boyu seyircileri gülmekten kırıp geçiren Matmazel Coco karakteriyle Seyhan Arman üstlendi. Seyhan Arman'ı daha çok yazılarından takip ediyordum ama dün geceki performansı gerçekten şahaneydi!


LGBTİ oluşumları da törendeydi: Lambdaİstanbul, İstanbul LGBTİ, SPOD, Liseli LGBT, Ayı Sözlük, LİSTAG ve daha kimler kimler. Şehir dışından da pek çok LGBTİ oluşumu törene destek vermek için salondaydı: Ankara'dan KAOS GL, Eskişehir'den MorEl,Trabzon’dan Mor Balık, İzmir'den Siyah Pembe Üçgen, Gaziantep’ten Zeugmadi ve sayamadığım pek çok oluşum.


Ayta Sözeri, söylediği şarkılarla geceye renk kattı. Nedendir bilmem söylediği ilk şarkı olan Sezen Aksu'dan "İstanbul İstanbul Olalı"dan önceki konuşması beni çok duygulandırdı. Kelime kelime hatırımda değil konuşma ama bir çoğumuzun kimliğini yaşamak için İstanbul'a gelişiyle alakalı bir konuşmaydı. Neyse ki  Matmazel Coco ile olan diyologları herkesi kırdı geçirdi de içimdeki hüzün geceye hakim olamadı. 


Youtube'da fenomen haline gelen Madır Öktiş, hem  ödüllerden birini verdi hem de Lady Gaga'nın Applause şarkısındaki performansının parodisini yaptı. Oldukça heyecanlıydı ancak performansı ile tüm salonu coşturdu.



Barış ve Demokrasi Partisi (BDP)'ye verilecek olan GENEL AHLAKSIZ ÖZEL ÖDÜLÜ verilmedi. Tören öncesi sosyal medyadaki tartışmalardan dolayı bu yıl bu kategori açıklanmadı.






HORMONLU DOMATESLER KİMLERE GİTTİ?

Siyaset: Recep Tayyip Erdoğan

Ödülü yerel seçimlerde belediye meclisi adayı olan Boysan Yakar ve Sedef Çakmak verdi. "Erdoğan’ın “Alevilik Hz. Ali’yi sevmekse ben dört dörtlük bir Alevi’yim” açıklamasına cevaben attığı “Başbakandan 'Dört dörtlük ibneyim. İbneliği sizden öğrenecek değilim' açıklaması bekliyoruz" tweetindeki ibne sözcüğü sebebiyle Erdoğan Levent Pişkin’e hakaret davası açtı."

Sansür: TBMM

"Meclisin internet bağlantısı üzerinden Lambdaistanbul ve Kaos GL gibi LGBTI örgütlerinin internet sitelerine erişim filtreleme sebebiyle engellenmiş durumda."


Kurum: İçişleri Bakanlığı

"Eşcinsel olduğu gerekçesiyle işkence altında sorgulanan polis memurlarına, tanıdıkları diğer eşcinsel memurların isimlerinin verilmesi yönünde de baskı uygulanıyor. Eşcinsel polis memurları, en ağır disiplin cezası uygulanarak birbiri ardına devlet memurluğundan çıkartıyor."


Medya: Yeni Akit Gazetesi

Ödülü İMC TV muhabiri Michelle Demishevic verdi. "Hormonlu’nun vazgeçilmezlerinden Yeni Akit Gazetesi, bu kez hakim karşısında kendini şu sözlerle savundu: “Eşcinsellik ve türevleri ruh hastalığıdır. Eşcinsellik ve türevlerinin normalleştirilmesine dair çalışmalar kabul edilemez. Bunun sağlıklı bir durum gibi gösterilmesi anayasada toplumun temeli olarak tanımlanan aileyi dinamitlemektedir.” Bu sözlerin ardından 2. Asliye Ceza Mahkemesinde görülen duruşmada hakim Yeni Akit’e “beraat” kararı verdi. Karar, Kaos GL Derneği tarafından temyize götürüldü."


Yaşam Alanları : Kızılay AVM

"Cumhurbaşkanı Gül’ün talimatı var, sizin türdeki insanları almıyoruz" açıklamasıyla 3 trans kadının girişini engellediler.


Eğitim : Yeditepe Üniversitesi

Ödülü Liseli LGBTİ'den Emre Demir verdi. "Cinsel kimliğinden dolayı trans kadını kampüse almayan Yeditepe Üniversitesi, LGBTİ araştırmaları yürütecek öğrenci klübünün başvurusunu “okulun ününe zarar vereceği” ve “okulda rahatsızlık yaratacağı” gerekçesiyle geri çevirdi. Üniversite yönetimi, sinema klübünün göstermek istediği filmlerin içinden LGBTİ içerikli olanları ayıklıyor ve sansürlüyor."


Eğlence Dünyası: Okan Bayülgen

Ödülü oyuncu Ayta Sözeri verdi. "Çocuklara yönelik cinsel taciz üzerine konuşulan programda, erkek çocuklarının genelevler olmadığı için birbirleriyle cinsel ilişkiye girdiklerini ve bu sebeple eşcinselliğin arttığını söyleyen Bayülgen, sadece homofobiden değil, “konuşmazsa ölecek” hastalığından da muzdarip."


Spor: Mateja Kazman

"Fenerbahçe’nin eski futbolcusu Mateja Kezman, Amsterdam Pride’a futbolcuların destek vermesi üzerine homofobik açıklamalarda bulundu. Sırbistan’ın FK Vojvodina takımında sportif direktörlük yapan Kezman, eşcinselliğin bir hastalık olduğunu ve teşvik edilmemesi gerektiğini söyledi."


Beynelmilel: Rusya

“Eşcinselliğin proragandası”nı geçtiğimiz Temmuz ayında çıkarılan bir yasayla yasaklayan Rusya, LGBTİ bireylerin örgütlenme haklarını ellerinden alırken, nefret suçlarının artmasına sebep oluyor. Vladimir Putin ise tüm Avrupa’ya kendi yolunu takip etmeye davet ediyor."






22. İstanbul LGBTİ Onur Haftası tüm hızıyla devam ediyor.
Etkinlik takvimine buradan ulaşabilirsiniz.

Ayrıca 6. İSTANBUL AYI ONUR HAFTASI (27-28-29 Haziran 2014) başlıyor.
Etkinlik takvimine buradan ulaşabilirsiniz.